‘Westerlingen hebben de klok.......'

‘Westerlingen hebben de klok, Afrikanen hebben de tijd.’

Deze uitspraak hoorde ik afgelopen week nadat ons geduld voor de zoveelste keer op de proef werd gesteld. Wanneer je hier een afspraak maakt om half 9 dan ben je er om half 9 zou je denken. Echter weten ze het hier te presteren om 2,5 uur later te arriveren, of om zelfs helemaal niet op te komen dagen. En na wat research kom je er dan achter dat diegene in een dorp 100 km verderop blijkt te zijn. Keer op keer blijven Jon en ik er in trappen en komen we steeds op de afgesproken tijd opdagen, maar alles begint hier minimaal drie kwartier later dan gepland…
Inmiddels zijn wij tot een oplossing gekomen: wanneer men ons nodig heeft voor de afspraak komen ze ons maar halen, of we nemen telkens een e-reader mee zodat we iets te doen hebben terwijl we wachten. Alleen hebben we geen e-reader. Al met al vond ik de uitspraak ‘westerlingen hebben de klok, Afrikanen hebben de tijd’ de juiste snaar raken. Niet alleen wat betreft de afspraken, maar ook het (werk)tempo van de lokale bevolking. Alles gaat heel traag en wanneer ze wandelen worden ze nog bijna ingehaald door een slak. De klok bestaat hier simpelweg niet, men leeft gewoon van dag tot dag zonder planning. Ik kan dus gerust zeggen dat mijn achternaam hier niet bestaat.

Helaas heb ik op sportief vlak slecht nieuws. Na 1 wedstrijd is er al een einde gekomen aan mijn trainerscarrière. Mijn tactische meesterzetten werden niet helemaal begrepen door het schoolvoetbalteam en wij zijn daarom ook al in de eerste ronde van de Coca-Cola schoolcompetitie uitgeschakeld na penalty’s door Kaabong secondary school.

Op de terugweg van de wedstrijd in Kaabong had de school overigens een idee. Ze dachten dat het een goed idee was om een grote agressieve stier achterin de schooltruck te tillen en de stier de laatste 70 km van de reis zo te vervoeren. Maar achterin de truck zaten ook zo’n 45 scholieren(!) De school dacht dus dat het wel een goed idee was om een grote agressieve stier achterin een truck vol met scholieren te stoppen en zo veel te hard over hobbelige wegen door de donkere savanne te rijden. Wonder boven wonder zijn er geen gewonden gevallen. Zoals jullie misschien wel snappen was dit nogal een bizarre ervaring. Jon heeft dit unieke moment met gevaar voor eigen leven vast weten te leggen(de eigenaar werd nogal boos). De foto heb ik uiteraard bij dit blog bijgevoegd.

Op verzoek van een van mijn trouwe lezers zal ik ook even wat vertellen over het eten. Het is wel makkelijk om uit te leggen wat men hier eet. Dit kan ik namelijk in 2 woorden doen: pocho and beans. Iedereen eet hier pocho(opgeklopt meel met water, heel droog en smakeloos) en bruine bonen. Dit eet men elke dag. Soms wordt de pocho ingeruild voor rijst en heel soms een stukje geitenvlees. De lokale bevolking eet elke dag hetzelfde. Gelukkig kunnen Jon en ik af en toe ook wat anders eten om gezond te blijven. Maar het eetpatroon van de lokale bevolking is dus erg eenzijdig.

Ik sluit dit blog af met het vooruitzicht dat de komende weken erg leuk gaan worden. Mijn ouders gaan de verre reis hiernaartoe maken en ik zal samen met hun en met Jon en zijn vriendin Joyce voor 11 dagen rondtrekken door dit prachtige land. Ik kan niet wachten om mijn ouders deze plek te laten zien. Oftewel ik heb er zin in!

Alakara!



Ps. Uiteraard heb ik al de nodige voorbereiding getroffen voor het aanstaande kampioenschap van N.E.C. Hou hiervoor mijn facebook of de foto’s in dit blog in de gaten.