Final countdown

Helaas, dit is alweer mijn een-na-laatste blog. Het einde is in zicht. Clichés als ‘de tijd vliegt voorbij’ en ‘voordat je het in de gaten hebt is het alweer voorbij’ ga ik niet aanhalen. Ach ik doe het nu toch wat de tijd gaat inderdaad heel snel voorbij. Onze aankomst begin februari voelt nog als de dag van gisteren. Nog slechts twee weken en dan zit ik weer in het vliegtuig terug naar ons goed georganiseerde kikkerlandje.

Want dat we blij moeten zijn dat ons land zo goed georganiseerd is, daar ben ik zeker achter gekomen. Men heeft hier sowieso moeite met alles rondom het woord organiseren. Ik zal jullie even 2 voorbeelden geven waar ik afgelopen weken tegenaan liep.

Voorbeeld 1: Veldwerk naar Jinja
Een paar weken geleden zijn Jon en ik als begeleider mee geweest op veldwerk naar Jinja(Een stad in het zuiden van het land) waar wij een textiel fabriek, bakkerij, en een vismarkt zouden bezoeken. Een dag voor vertrek moesten er nog bussen geregeld worden. Tegen die tijd bekroop mij al een gevoel dat deze reis niet vlekkeloos zou gaan verlopen. En ik had gelijk…De dag erna vertrokken we maar een uur te laat naar Kitgum. Met de schooltruck omdat de bus niet naar Karenga wilde komen. De eerste 2,5 uur zaten we dus met 90 mensen in een overbeladen vee truck. In Kitgum aangekomen was de bus nergens te bekennen. Uiteindelijk kwam de bus 7 uur later dan gepland opdagen. Er was maar 1 bus, dus we moesten met 84 leerlingen in een bus die een capaciteit had van maar 69 mensen. Onder het mom van ze zijn klein het gaat wel passen zeiden de docenten: just squeeze, i t will fit because they’re small. Erg verantwoord was dit dus niet. De toch die normaal zo’n 11 uur duurt, duurde bij ons toch wat langer. Uiteindelijk kwamen we pas de volgende ochtend om 10 uur aan in Jinja. 27 uur na vertrek uit Karenga(!). Oh ja, we stonden midden in de nacht nog 2,5 uur langs de weg met 2 lekke banden. Een reservewiel had de chauffeur niet meegenomen. Overigens hadden de leerlingen nauwelijks iets gegeten. Door alle vertragingen en gebrekkige organisatie kwamen we dus al 2 uur te laat aan op onze eerste afspraak, met leerlingen die de hele nacht niet geslapen hadden en erge honger hadden. Het veldwerk in Jinja was ook een stukje zo moet het dus NIET. Inclusief verdwijnende en bierdrinkende docenten. In de avond na aankomst werd er nog een nabespreking gedaan(Lees:zorgen dat iedereen alles letterlijk heeft overgeschreven). Tegen die tijd waren de leerlingen al 40 uur wakker. Leerlingen die in slaap vielen konden een bezoek krijgen van een docent met een stok...Om 11 uur ’s avonds zagen de docenten ook eindelijk in dat dit niet langer kon en iedereen kon uiteindelijk naar bed. De terugweg zijn we overigens maar 7 uur te laat aangekomen. Er waren nog meer problemen maar die zal ik jullie besparen. Al met al was het dus een zeer interessante en unieke ervaring die ik niet snel ga vergeten.

Voorbeeld 2:Begin tweede semester

14 mei is de aanvangsdatum voor het tweede semester. Leerlingen en docenten komen soms pas een paar dagen na deze datum aankakken en sommigen soms pas anderhalve week later. Moet je je voorstellen dat je dit in Nederland doet.. Ergens halverwege aan komen, en niemand die zich er druk om maakt. Ik denk dat het ontslagbrieven zal regenen.
Dit zijn slechts twee voorbeelden, maar ik kan er veel meer opnoemen maar dan lijkt het alsof ik het hier niet meer naar mijn zin heb. Maar dat heb ik zeker wel. Dus tijd om jullie een andere unieke ervaring te vertellen.

Ik heb namelijk afgelopen week gekookt voor de minister en andere hoge politieke en militaire bazen. Een van de gasten was de minister van Ethiek en Integriteit. Ja, ook daar hebben ze hier een minister voor. Hij is een ‘speciaal’ persoon en zijn naam is Simon Lokodo. Als je hem niet kent en je hebt tijd, google dan even zijn interview met Stephen Fry van de BBC. Ik kan er niet te veel overzeggen want er kijkt hier altijd iemand van de regering mee. Ik kan je wel zeggen dat het wel een persoon is die in het westen heel erg gehaat wordt. Maar die bewuste avond heb ik dus mijn culinaire expertise kunnen tonen aan deze, voor Oeganda, belangrijke mensen. Toch weer iets om van mijn bucketlist af te halen.

Maar zoals ik op het begin al zei is het einde in zicht. Deze laatste weken houden Jon en ik ons vooral bezig met dingen uittypen, kaarten maken en wat promotiefilmpjes maken. Verder hebben wij een plan geschreven voor de school voor een veldwerk naar Kidepo National Park om de leerlingen te laten begrijpen waarom toeristen over heel de wereld helemaal naar deze plek komen om Kidepo te bezoeken. Ook komt mijn tweelingzusje Pleun nog langs en met haar zal ik onder andere de chimpansee tracking gaan doen. Maar voordat het zo ver is moet ik nog even flink aan de slag want voordat je het in de gaten hebt is het alweer……….Ach maak zelf maar af!


Bye!